Kilka dni temu, wraz z kilkoma znajomymi postanowiliśmy zrobić sobie wieczór retro grania. Każdy zabrał jakiś swój retro sprzęt, kilka ulubionych gier i tak nam zleciał wieczór. Przy okazji odbyła się całkiem ciekawa dyskusja na temat tego, jak rozwinął się świat gier, czym się różnią współczesne gry od starych i dlaczego ciągle lubimy niektóre stare gry, choć kuleją często grafiką czy innymi aspektami.

W ostatnim opisie "Bajtka", wspomniałem o grze "Jet Set Willy", której autor nieoczekiwanie dla wszystkich znikł, po jej wydaniu. Przez wiele lat zadawano sobie pytanie, co się działo z Matthew Smithem. Dlaczego po sukcesach "Manic Miner" i "Jet Set Willy", nagle znikł.

Dziś o godzinie 15:00 miała miejsce polska premiera myszki stworzonej przez firmę Corsair z myślą o graczach. Dla mnie, jako użytkownika komputerów Apple owa premiera ma o tyle ciekawy wymiar, że Corsair udostępniło także oprogramowanie na macOS pozwalające na konfigurowanie myszki dokładnie tak samo, jak ma to miejsce na Windows. Tak więc… oficjalnie Corsair uznał, że komputery Apple nadają się do grania. Być może decyzja ta była podyktowana także tym, iż Apple dość często wspomina o własnej linii gamingowych komputerów. Dość plotek.

Współczesne gry najczęściej opierają się na współzawodnictwie z innymi graczami za pośrednictwem sieci. Owszem, na rynku ciągle pojawiają się nowe pozycje, gdzie oprócz gracza, całą resztą steruje komputer, jednak niemal każdy z nas pragnie rywalizować z innymi, żywymi graczami. Nic w tym dziwnego. 

Za czasów komputerów ośmiobitowych, świat gier zdominowany był przez pozycje typu „single player” - gracz i komputer przeciwko sobie.

Myślę, że niejeden z nas zauważył, że ostatnio coraz popularniejsze są tematy retro. Organizowane są rozmaite imprezy, na których prezentowane są komputery i konsole retro. Bardzo często na takich imprezach można pograć w tytuły, które królowały na listach gier wiele, wiele lat temu.

Zagadnienie cenzurowania lub oceniania gier nie jest niczym nowym. Co jakiś czas można się spotkać z problematyką gier nieco zbyt brutalnych albo takich, które zdaniem komentatorów, nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Nie dalej jak trzy lata temu, USA opanowała swoista i zabawna fobia. Atak zombie.

Niemal dwa lata temu opisywałem wam historię wzlotu i upadku ikony gier elektronicznych przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych – firmy Atari.

Gra ta zupełnie przypadkowo wpadła w moje ręce, a raczej zesłał mi ja los. Kilka dni spędziłem na kamienistej plaży delektując się na zmianę elektroniczną wersją "Winetou" Karola Maya oraz tradycyjna, papierową książka "Wejdź na Szlak!" Katarzyny Kobylarczyk (polecam tym, który lubią ciekawostki o Krakowie i Galicji). Podobnie miał wyglądać i ten dzień. Niestety, zapomniałem naładować iPhone'a co sprawiło, że już o dziesiątej rano ogłosił on sjestę i tym samym, jedynym elektronicznym gadżetem posiadającym dostęp do sieci poprzez GSM została poczciwa Nokia Lumia.

Od kilku tygodni jesteśmy biernymi, bądź aktywnymi obserwatorami pokemonowego szaleństwa. Nie ma bynajmniej krzty przesady w stwierdzeniu, że jest to szaleństwo, bo czy nam się to podoba czy nie, Pokemony zyskały miliony sympatyków... przeciwników zresztą też.

Wiele osób sobie zadaje pytanie, kto na tym wszystkim zarobi i w jaki sposób. Bez wątpienia, pierwszym beneficjentem sukcesu gry Pokemon Go, jest firma Nintendo posiadająca prawa do Pokemonów oraz firma Niantic Labs, która stoi za projektem samej gry.