Stojąc w przepięknie zdobionej sali, przy ogromnym i niezwykle jasnym ekranie, opowiadając o połowicznym rozpadzie wirali, spoglądałem na leniwe twarze hotzlotowiczów. Senność, konsternacja, znudzenie – to właśnie rysowała się na ich licach. Ot, skończyłem się – pomyślałem cichutko, gdy serce me zostało ukute rzeczywistością.
Odsuwając na bok animozję i przecudnej urody zlotowiczki, spoglądałem w otchłań ogromnego pomieszczenia konferencyjnego przemykając po wszystkich twarzach jakby w poszukiwaniu odrobiny zrozumienia. Legenda z końcu musi żyć.