Medyczne archiwum elektroniczne blisko, ale wymaga zmian w prawie

Zakłady opieki zdrowotnej i szpitale stoją obecnie na tym samym rozdrożu, na którym znalazły się polskie instytucje finansowe kilkanaście lat temu. Muszą wybrać sposób archiwizacji kartotek pacjentów i sposób uzyskiwania dostępu do nich, a jest to zadanie nietrywialne.

Dokumentacja medyczna każdego pacjenta musi być przechowywana przez 20 lat, z pewnymi wyjątkami, które trzeba zachować o 10 lat dłużej. Setki tysięcy teczek wypełnionych papierowymi dokumentami zajmują w niektórych zakładach całe pokoje i wymagają pewnych specjalnych warunków przechowywania — w końcu to mający kilkanaście lat papier, wrażliwy na zalania, pożary i inne podobne przypadki. Przejście na archiwizację elektroniczną będzie odciążeniem dla placówek, ułatwieniem dla poszukujących informacji (również poza własną placówką) i pozwoli zredukować koszty utrzymania. Dodatkową korzyścią będzie możliwość zebrania historii chorób i dokumentacji terapii z różnych placówek w jednym miejscu, a stamtąd nawet wydrukowanie ich dla pacjenta.

Ustawa w sprawie zakresu i rodzaju dokumentacji medycznej z 2010 roku pozwala zlecać archiwizację firmom zewnętrznym. Zdaniem Krzysztofa Bobrowskiego, prezesa zarządu firmy OSG Records Management Group, która zajmuje się świadczeniem takich usług, przepisy są jednak nadal mało precyzyjne i zbyt skomplikowane. Nie do końca wiadomo jak powinno się zabezpieczyć prawa pacjenta i czy działające obecnie systemy spełniają wymagania. Jego zdaniem nie obejdzie się bez zmian legislacyjnych.

Bobrowski zapewnia, że nie jest to drogie rozwiązanie, zwłaszcza że procedura wdrażania jest już dobrze opanowana dzięki bankom czy urzędom. Zdaniem specjalistów z OSG RM przejście z archiwów papierowych na cyfrowe powinno zająć około 10 lat. Będzie to również okres przejściowy dla pacjentów — część z nich będzie korzystać z kartoteki cyfrowej on-line, ale z pewnością dla wielu bardziej komfortowe będą wydruki.