Wiele interfejsów dla jednej aplikacji, podobne interfejsy dla wielu aplikacji

Wprowadzenie

Libgreattao do biblioteka szablonów UI mojego autorstwa. Można ją uważać za połączenie wxWidgets, XUL i XSLT. Jednak w niej, to nie twórca aplikacji definiuje interfejs, a zamiast niego robią to twórcy systemu i użytkownicy. Programista jedynie publikuje zestaw dostępnych funkcjonalności i określa klasę okien. Po określeniu funkcjonalności biblioteka z użyciem szablonów dla danej klasy okna tworzy interfejs. To w szablonie są zdefiniowane widżety.

Libgreattao może korzystać z wielu backendów, lecz obecnie wspierany jest tylko dla GTK+2. W przyszłości zamierzam stworzyć dla Qt5 i ncurses.

Biblioteka nie jest jeszcze bezpieczna dla wątków. Przeznaczona jest jak narazie tylko dla 64 bitowych systemów.

Instalacja

Najpierw trzeba ściągnąć bibliotekę ze strony: http://slawek.lach.art.pl/Projekty/libgreattao.xhtml. Następnie trzeba ją skompilować.

Wchodzimy do katalogu z biblioteką, a następnie wydajemy polecenia.

make
make -C Modules/common
make -C Modules/GTK+
sudo make install
make -C Demos

Użytkowanie

W katalogu Demos są proste aplikacje napisane przy użyciu libgreattao. Jak narazie funkcjonalne są tylo dwa: edytor.o i główny.o . Dla przykładu uruchomimy główny.o .

Demos/główny.o

Aplikacja wyświetla dialog zapytania, co zrobić. Akcje są podejmowane po kliknięciu przycisku, np. Exit powoduje wyjście z aplikacji.

A teraz magia.

Demos/główny.o --tao-design modern

Teraz nasze okno ma zupełnie inny interfejs. Mamy pole wyboru i przycisk ok. Akcja jest podejmowana po kliknięciu w przycisk ok na podstawie wybranego elementu z listy wyboru.

A oto kod naszej aplikacji:

#include "../main.h"
#include "../tao_domain.h"

int integer=1;
int count = 0;
void* Window;

void callback(void *mesh, void *data)
{

if (data == (void *) 0) {

  tao_release_window(Window);
  exit(0);
}
else if (data == (void *) 1) {
   if (!fork()) {
       
           execlp("Demos/przyciski.o","Demos/przyciski.o",NULL);
	   exit(1);
   }
}
else if (data == (void *) 2) {

   if (!fork()) {
           puts("2");
           execlp("Demos/przyciski2.o","Demos/przyciski2.o",NULL);
	   exit(1);
   }
}
else if (data == (void *) 3) {
   if (!fork()) {
       
           execlp("Demos/edytor.o","Demos/list.o",NULL);
     
   }
}

}

int main(int argc, char *argv[])
{
  tao_initialize("tao demo", "Super", &argc, argv);
  Window=tao_new_window("/desktop/dialogs/question_dialog");

  tao_add_handler(Window,"/message",&callback,3);

  tao_add_handler(Window,"/actions/exit",&callback,0);
  tao_add_handler(Window,"/actions/Button1",&callback,1);
  tao_add_handler(Window,"/actions/Button2",&callback,2);
  tao_add_handler(Window,"/actions/Button3",&callback,3);

  tao_set_hint(Window,"/message", HINT_DESCRIPTION, "Który program chcesz uruchomić??");
  tao_set_hint(Window,"/actions/exit", HINT_NAME, "Exit");
  tao_set_hint(Window,NULL, HINT_NAME, "Demonstrations");
  tao_add_handler(Window,"/:abort",&callback,0);

  tao_handle_events();
};

Prawda, że mało tego kodu? Jak na aplikację oferującą dwa interfejsy jest to bardzo mało kodu. W dodatku nie ma tam żadnych widżetów.

Definiowanie własnego interfejsu użytkownika

Libgreattao szuka zestawu szablonów określonego przełącznikiem -‑tao-design (domyślnie mWidgets) w $HOME/.tao/common/design . Jeżeli go nie znajdzie, to szuka w /usr/tao-design . W przypadku braku możliwości załadowania plików z szablonami dla naszej klasy okna szuka go w /usr/tao-design/mWidgets.

Teraz dodamy przycisk exit dla okien zapytań w zestawie szablonów modern, ale tylko dla aplikacji dostarczających akcję exit.

1. Tworzymy katalogi $HOME/.tao/common/design/modern
2. Kopiujemy zawartość katalogu /usr/tao-design/modern do $HOME/.tao/common/design/modern
3. Otwieramy plik $HOME/.tao/common/design/modern/desktop/dialogs/question_dialog Plik powinien mieć zawartość, jak poniżej, po czym zapisujemy go

<root>

<label dir-for="label" path="/message" />
<label dir-for="description" path="/message" />

<custom:select>
<template path="/actions/*">
<custom:select-item>
<attr-connect name="label" function="last-dir" />
<handler>
<var name="path" action="change" function="path" />
</handler>
</custom:select-item>
</template>
</custom:select>
<hbox>
<button label="ok">
<handler>
<call var="path" />
</handler>
</button>
<template path="/actions/exit">
<button label="cancel" dir-for="label,event" />
</template>
</hbox>
</root>

W pliku mamy cztery szablony. Dwa dla funkcji /message, które pozwalają wyświetlić nazwę /message i jej opis. Jeden jest dla akcji(/actions/*) i powoduje on, że akcje będą wyświetlane w menu rozwijalnym. Jeżeli spojrzeć na definicję tej klasy okna w zestawie szablonów mWidgets, zauważymy, że były tam definiowane przyciski. W dodatku w  klasie dla mWidgets przyciski były połączone z domyślnym zdarzeniem dla przycisków. Tutaj mamy dwa handlery. Jeden zapisuje nam do zmiennej ostatnio wybraną akcję, a drugi(dla przycisku ok) wywołuje ostatnio wybraną akcję na podstawie tej zmiennej. Ostatnim szablonem jest szablon dla przycisku. Przycisk ten będzie wywoływał domyśne zdarzenie dla /actions/exit po kliknięciu. Domyślnie będzie mieć labelkę cancel, lecz to programista będzie mógł zmienić, gdyż w atrybucie dir‑for jest wartość label.

Interaktywna powłoka

Libgreattao pozwala na korzystanie z programów w trybie interaktywnej powłoki. Powłoka jak na razie jest bardzo prosta. Prawdę pisząc nie pozwala ona na tworzenie zmiennych.

Aby uruchomić program w trybie interaktywnej powłoki, używamy przełącznika -‑tao-shell-interactive.

Teraz uruchomimy nasz główny w trybie interaktywnej powłoki i wywołamy na pierwszym oknie klasy /desktop/dialogs/question_dialog akcję /actions/exit .

run /desktop/dialogs/question_dialog[1] /actions/exit

To już wszystko na dzisiaj.