Ślepa gałąź ewolucji Cz. II
Technologia rozwija się w niesamowitym tempie, codziennie powstają, i są realizowane nowe projekty, jedne osiągają sukces, inne popadają w zapomnienie. Jest to druga część wpisu o technologiach którym nie udało się powtórzyć sukcesu iPod.
Jest to rodzaj pamięci nieulotnej RAM wykorzystującej zjawisko gigantycznego magnetooporu. Znane z pamięci DRAM komórki przechowujące dane, w MRAM są zastąpione warstwą magnetyczną. Zamiast zapełniać komórki pamięci pod wpływem energii elektrycznej, kości MRAM przechowują dane dzięki namagnesowaniu warstwy ferromagnetycznej. Jedną z głównych zalet pamięci MRAM jest to, że w przeciwieństwie do DRAM posiada praktycznie nieograniczony czas przechowywania informacji bez zasilania. Kolejną zaletą MRAM może być znaczne zredukowanie zapotrzebowania pamięci na energię elektryczną- dzieje się tak dlatego że pamięci te nie muszą być tak jak moduły SRAM i DRAM stale zasilane prądem.
Pamięci MRAM, miała zastąpić kości flash. Ich zwolennicy twierdzili że, w 2010 roku zaczną wypierać układy DRAM.
O ekranach SED zrobiło się głośno głównie dzięki temu, że charakteryzowały się możliwością stworzenia paneli o przekątnej większej niż 60 cali, przy jednoczesnym minimalnym poborze energii (mniejszym o średnio 60% niż PDP i o około 30% niższym od LCD). zachowywały przy tym wysoką jasność i kontrast.
Inwestycja w panele SED (surface-condition electron-emitter display) miała być debiutem w branży telewizyjnej największego na świecie producenta kamer i aparatów cyfrowych- firmy Canon. Canon liczył przy tym na to, że nowe odbiorniki staną się głównym motorem jego zysków. Wspólnie z Toshibą założył w 2004 r. spółkę SED Inc., która miała zająć się rozwojem, produkcją i sprzedażą telewizorów nowej technologii. Ze względu na problemy z wysokimi kosztami produkcji ekrany nigdy nie pojawiły się na rynku, a w 2010 roku Canon definitywnie wycofał fundusze przeznaczone na rozwój technologii SED w telewizorach.
SED łączyła w sobie elementy obu konkurencyjnych technologii CRT (cathode ray tube) i LCD (liquid crystal display) i miała je zastąpić, teraz już jednak wiadomo, że tej technologii nie zobaczymy w naszych domach.
Plazmowe ekrany telewizyjne mogą być znacznie większe od tych wykorzystujących tradycyjne lampy katodowe CRT (Cathode Ray Tube), są przy tym od nich znacznie cieńsze i lżejsze. Obraz powstaje na nich dzięki kombinacji czerwonych, zielonych i niebieskich punkcików. Przez zmianę intensywności każdego z tych składowych kolorów można otrzymać dowolną barwę z pełnego spektrum.
W ostatnich latach popularność telewizorów plazmowych mocno spadła w wyniku konkurencji z telewizorami LCD. Kupno plazmy, zwłaszcza takiej o przekątnej ekranu powyżej 42 cali było swojego czasu tańsze niż kupno LCD o podobnych wymiarach, jednak postęp w technice produkcyjnej przyczynił się do spadku cen LCD. Poza tym ekranom plazmowym zarzucano szereg wad: - większa masa niż panele LCD - większe zużycie prądu niż LCD - migotanie obrazu, widoczne szczególnie podczas wyświetlania jasnych scen
Hitachi, NEC, Pioneer, VIZIO. Te firmy postawiły już krzyżyk na plazmach. Wstrzymanie produkcji rozważa Samsung, Panasonic i LG. Wydaje się, że przyszłość ekranów PDP jest już przesądzona.
Palmtop (PDA- Personal Digital Assistant, komputer kieszonkowy) – mniejszy od laptopa, czy też netbooka, przenośny komputer osobisty. Do podstawowych funkcji palmtopów zalicza się: - kalendarz, - terminarz, - kalkulator,
Dodatkowo mogą posiadać: - czytnik e-booków, - edytor tekstowy, - wbudowany cyfrowy aparat fotograficzny oraz kamera, - odtwarzanie muzyki etc.
Czy w obecnych czasach takie funkcje robią jeszcze na kimś wrażenie? Obecnie PDA przegrywają niemal pod każdym względem ze smartfonami, które dzięki tysiącom dostępnych aplikacji można zmienić w mobilne centrum zarządzania i komunikacji.
Klasyczne PDA są wypierane przez coraz nowocześniejsze smartfony, którymi interesuje się coraz więcej osób.