„Appleseed Alpha” – helleńscy herosi w świecie postapokaliptycznego cyberpunku

Opowieści o herosach, dysponujących nadludzkimi możliwościamii stawiających czoła nieludzkim wrogom, towarzyszą ludzkości odsamego zarania cywilizacji. Nawet dzisiaj, w erze nowoczesnychpaństw, które za podstawę swojej ideologii przyjęły równośćwszystkich obywateli, marzenia o nadludzkich herosach, działającychpoza naszymi ograniczeniami, jakoś nie tracą na popularności.Wyniesieni ponad kondycję ludzką czy to przez magię, czy przeztechnikę – to nie jest szczególnie istotne. Istotne, by legenda oherosie została opowiedziana, tak jak była opowiadana tysiące lattemu. Takim herosem jest Briaeos Hekatonchires, z którym znówmożemy się spotkać w wydanym w tym roku pełnometrażowym filmieanimowanym *Appleseed Alpha *–powrociedo świata Appleseed, znanego już wcześniej z mangi, anime i gier.

Najpierw kilkazdań dla niewtajemniczonych s. Przedstawiany w kolejnych odsłonachfranczyzy Appleseed świat XXII wieku nie jest miejscem łatwym dożycia. Kolejne wojny światowe zamieniły większość krajów wruiny, w których resztki populacji z trudem wiążą koniec zkońcem. Gdzieś w tym chaosie jest Olimp, pozornie idealnemiasto-państwo, rządzone przez sztuczną inteligencję Gaję izarządzane przez kastę udoskonalonych genetycznie ludzi, zwanychbioroidami. Pozornie – gdyż pod maską utopii mamy do czynienia zprzeżerającymi Olimp spiskami, aktami terroru, korporacyjnąpolityką i rasowymi napięciami pomiędzy bioroidami,niewspomaganymi ludźmi i tymi, którzy mięso zastąpili maszyną –cyborgami.

Kolejneodsłony Appleseed nie są konsekwentne w budowaniu mitologii tegoświata. Pierwsza manga została zaprezentowana w 1985 roku. W 1988roku doczekaliśmy się pełnometrażowej animacji (OVA), znaczącoodchodzącego od scenariusza mangi. Film z 2004 roku pt. Appleseedbyłreinterpretacją scenariusza oryginalnej mangi, kolejny filmAppleseed Ex Machinaz2007 roku był jego kontynuacją, jednak już trzynastoodcinkoweanime z 2011 roku, Appleseed XIII (z którego zrobiono później dwapełnometrażowe filmy Appleseed XIII: TartarosiAppleseed XIII: Ouranos*)ponownie opowiadały ten świat na swój sposób. Nie zaskakuje więc,że i Appleseed Alpha*tozupełnie inna opowieść.

Takiewariacje na temat mitu jeszcze bardziej przybliżają opowieść dogreckiej mitologii, w której przecież niemal każdy mit miał wieleróżnych wariantów, często opowiadających skrajnie odmiennehistorie, połączone jedynie postaciami herosów. Najnowsza odsłonaAppleseedajestpowrotem do pierwszych lat XXII wieku, po wojnie, którą toczyliwszyscy i w której wszyscy przegrali. Olimp jest tu miejscem legend,którego prawie nikt nie widział, a nasi bohaterowie, pilotkabojowegomechaDeunan Knute i Briareos Hekatonchires,który już jest tu pełnymcyborgiem, stanowią zespół od początku opowieści, osadzonej wruinach Nowego Jorku. Wspólnie pracują jako ludzie (?) do posyłekdla szefa lokalnej mafii, orkoidalnego cyborga Two Horns.

Niebędę tu streszczał scenariusza. Mogę jednak powiedzieć, żejeśli uznacie, że warto poświęcić czas na zobaczenie AppleseedAlpha,opowieść o poszukiwaniu nadziei i sensu dalszego istnienia wśródgruzów świata przez parę naszych herosów nie powinna Wasrozczarować. Oczywiście, nie jest to wyrafinowana literatura zbohaterami o ogromnie skomplikowanym życiu wewnętrznym, aleczy taki mityczny Odyseusz ma ogromnie skomplikowane życiewewnętrzne? Nie tego oczekujemy od herosów. Nie będzie więcwielkich zaskoczeń – nasi protagoniści pokonają swoichantagonistów (z pewną pomocą postaci, których jednoznacznaklasyfikacja jest niemożliwa), w trakcie podróży odkrywając nanowo znaczenie fundamentalnych wartości. Nie będzie tu jednak teżnieznośnego patosu, w jaki często obfitują opowieści oamerykańskich superbohaterach. Japończycy są w tych kwestiachbardziej subtelni.

Ajednak widać, że w przeciwieństwie do poprzednich opowieści, taskierowana jest bardziej do zachodniego widza. Nie znajdziemy tupolitycznych intryg, wewnętrznych konfliktów i fundamentalnych,filozoficznych pytań. Jest tu znacznie więcej akcji, przemocy,seksualnych aluzji, „żołnierskiego” humoru i grania nastereotypach (szczególnie to widać w odniesieniu do cyborga TwoHorns). Nie traktuję tego jako słabość filmu – to po prostuinna forma opowieści, bardziej rozrywkowa niż poprzednie.

Appleseed Alphamogłoby być po prostu przedstawione jako intro kolejnych rozdziałównowoczesnej gry komputerowej. Od strony wizualnej film po prostuoszałamia, pokazując tym, którzy pamiętają Appleseeda z 2011roku, jaki postęp dokonał się w ciągu ostatnich kilku lat wdziedzinie 3D i animacji. Widać to po choćby szczegółowościprzedstawienia broni i cyberciała Briareosa, względnieanachronicznego w porównaniu do ciał jego przeciwników, widać topo spektakularnym ruchu „twarzy” Two Horns, składającej się zsetek niewielkich metalicznych części, widać to po bitewnychakrobacjach Deunan podczas walki, w której wykorzystuje swojąnadludzką zwinność. Indywidualny charakter wykorzystanych teksturpodkreśla tylko uzasadnione historią różnice między postaciami,Nie mniej dokładnie przedstawiane są pojazdy i krajobrazy – podtym względem nikt nie powinien czuć się zawiedziony. Dotychczasowylider w dziedzinie pełnometrażowych komputerowych animacji, FinalFantasy: Advent Children,został właśnie pokonany.

Samowzornictwo to mieszanka estetyki współczesnej wojskowości ijapońskich animacji mecha, połączonych z bardziej teżnieprawdopodobnymi monstrualnymi maszynami. Ta niespójność jestdobrze uzasadniona – nie jesteśmy tu na boskim Olimpie, tylkowśród ruin, napotykając bardzo zróżnicowane w swoim wieku imożliwościach maszyny i bronie. Briaeosa Hekatonchiresa fani mangii anime rozpoznają od razu. Jego partnerka Deunan zmieniła sięjednak bardzo, i to moim zdaniem na korzyść – jest teraz seksownąkobietą-żołnierzem, o bardziej realistycznej twarzy i wyraźniewiększych piersiach, eksponowanych przez dekolt jej uniformu. Coprawda pojawiło się też wiele głosów krytyki, zarzucającychprojektantom AppleseedAlpha„seksizm”, ale nie wydają się one mieć zbyt wiele sensu. Tonie jest świat fantasy, w którym bohaterki noszą bikini z kolczugi– to świat wielkokalibrowych broni, w których pancerze ważąsetki kilogramów, a obronę organicznej kobiecie zapewnić możetylko zwinność.

Równiedobrze wypada kwestia dźwiękowa. Mieszanka ścieżek dubstepowych,house i trance, połączonych z typową orkiestralną muzyką filmowąjest przyjemnym podkładem. Głosy aktorów, dźwięki maszyn,wybuchy i efekty specjalne są bardzo dobrze dopasowane do tego, cowidać na ekranie. Można się jedynie przyczepić do odgłosówbroni, zaskakująco wyciszonych. Być może to technika XXII wieku –współczesne wielokalibrowe karabiny snajperskie czy działkaautomatyczne robią jednak więcej hałasu.

Podsumowując – dla mnie 93 minuty z Appleseed Alpha tonie był czas zmarnowany, wiele scen z przyjemnością oglądałemwielokrotnie, ciesząc oczy doskonałością animacji. ReżyserShinji Aramaki może na swoje konto zapisać kolejny udany film, a zatrudnieni przez Sony animatorzy z tokijskiego Sola Digital Arts dowodzą, że należą do najlepszych na świecie. Toważny krok dla filmowej animacji komputerowej, pokazujący, żeinteresujące, przyciągające emocjonalnie produkcje można jużtworzyć zupełnie bez udziału kosztownych ludzkich aktorów.Porównywalna produkcja z Hollywood musiałaby kosztować setkimilionów, i wątpię by była lepsza. Pozostaję w nadziei, że tonie ostatnie spotkanie z cybernetycznym „sturękim gigantem”(Hekatonchires to właśnie sturęcy giganci z greckiej mitologii) ijego prawie-ludzką partnerką. Może nawet doczekamy się kolejnejgry ze świata Appleseed?