Jestem rozczarowany wyjaśnieniami, których udzieliło nam Google. Niektóre z nich były nieprecyzyjne, a część pytań w ogóle pozostała bez odpowiedzi — żali się kongresmen Joe Barton. Jako członek Congressional Bipartisan Privacy Caucus (organizacji, która w maju b.r. poprosiła koncern o wytłumaczenie niejasnych aspektów korzystania z Google Glass) jest niezadowolony z podejścia firmy do kwestii wpływu okularów na życie przeciętnego człowieka. Urządzenie ma potencjał do zmiany sposobu, w jaki ludzie porozumiewają się ze sobą. Jego popularyzacja może zmienić warunki funkcjonowania społeczeństwa, dlatego tak ważne jest, by prawo do prywatności było chronione — zauważa.
W odpowiedzi (PDF) na list kongresmenów faktycznie trudno znaleźć informacje, o których dotychczas by się nie mówiło. Nowością może być fakt, że oparty na komendach głosowych i dotyku interfejs został celowo zaprojektowany w taki sposób, by osoby z otoczenia użytkownika okularów mogły szybko zorientować się w sytuacji. Przykładem na to ma być konieczność wydawania poleceń zaczynających się od słów „OK, Glass” lub zakaz wyłączania wyświetlacza podczas nagrywania filmów i robienia zdjęć — świecący się ekran jest ponoć widoczny także dla osób „z zewnątrz”. Dzięki temu właściciel okularów poprzez zwyczajną presję społeczeństwa ma być zmuszony do zachowania stosownej dla danego miejsca etykiety. Ponadto Google przypomniało, że regulamin tworzenia aplikacji zabrania wykorzystywania rejestrowanego obrazu do rozpoznawania twarzy.
Prywatność osób z otoczenia to jedno, ale sporo wątpliwości budzi też kwestia ochrony samego użytkownika okularów. Google Glass wyposażone są w 16 GB pamięci (z której dostępnych jest 12 GB) przeznaczonej do zapisywania prywatnych danych. Koncern obiecuje, że w przeznaczonym do sprzedaży modelu pojawi się możliwość zdalnego przywrócenia sprzętu do stanu fabrycznego, np. w przypadku kradzieży. Google eksperymentuje także z dodatkowymi zabezpieczeniami, które pozwolą zablokować dostęp do ekranu przed niepowołanymi osobami.