Seks-roboty w leczeniu pedofilii. Rozmawiamy z prof. Izdebskim

– Dostarczenie substytutu obiektu pożądania nie jest moim preferowanym sposobem terapii, ale jestem skory do dyskusji – mówi dobrymprogramom prof. Zbigniew Izdebski, znany polski pedagog i seksuolog, autor licznych publikacji na temat seksualności człowieka.

Temat seks-robotów staje się coraz popularniejszy. Jeśli wierzyć badaniom, ponad połowa Amerykanów sądzi, że w ciągu najbliższych 50 lat urządzenia tego typu staną się powszechnym elementem gospodarstwa domowego. Nic dziwnego, że w sprawę angażują się kolejni specjaliści; już nie tylko inżynierowie od sztucznej inteligencji, ale także prawnicy, psychologowie i seksuolodzy. Trochę nieoczekiwanie, wielu z nich upatruje w seks-robotach rozwiązania części problemów z seksualnością człowieka.

Prof. prawa Francis X. Shen z Uniwersytetu w Minnesocie wysnuł wniosek, że seks-roboty mogą przyczynić się do ograniczenia szkodliwości pedofilów. Uznał, że kiedy dostarczy się osobie z takimi zaburzeniami wiernie odwzorowaną lalkę, naśladującą dziecięce cechy, ta całkowicie straci motywację do szkodliwych zachowań wobec dzieci.

Czy Amerykanin ma rację? O to zapytaliśmy prof. Izdebskiego, który z zaburzeniami seksualnymi wśród ludzi mierzy się na co dzień. Według doświadczonego seksuologa, sprawa jest bardziej skomplikowana i wymaga przeprowadzenia szeregu specjalistycznych badań.

W teorii seks-robot jako narzędzie, które może uchronić dzieci od zagrożeń, stając się ich syntetycznym zamiennikiem, przedstawia się bardzo interesująco. Problem w tym, że – jak twierdzi profesor – mówimy tu o zabiegu podtrzymującym nieprawidłowe zachowanie. – Dostarczenie substytutu nie jest formą terapii – wskazuje prof. Izdebski.

Leczenie natomiast, zdaniem eksperta, powinno polegać na izolacji od wszystkich nienormatywnych obiektów pożądania, co tyczy się także pornografii. I to bez względu na to, czy chodzi o filmy pornograficzne z bezpośrednim udziałem osób małoletnich, czy może tylko rysunki, komputerowe animacje lub właśnie seks-roboty naśladujące dziecięcą fizjonomię.

Ale sam profesor dostrzega przy tym rozbrat pomiędzy akademickim podejściem do terapii a prawem i praktyką. Wskazuje na konieczność przeprowadzenia odpowiednich badań.

Takie badania miałyby zweryfikować, jaki odsetek pedofilów rzeczywiście przestałby krzywdzić dzieci, otrzymawszy dziecięcego seks-robota. Dopiero wtedy moglibyśmy się zastanawiać, czy warto poświęcić książkowo zdefiniowaną formę leczenia dla sukcesu w pojmowaniu społecznym.

Na ten moment nie ma ani dowodów za, ani dowodów przeciw.

Jak dowiedzieliśmy się, nie jest też nigdzie narzucone, że każdy pacjent z rozpoznanymi zaburzeniami to potencjalny przestępca seksualny. W niektórych przypadkach pedofilię rozpoznaje się wyłącznie na podstawie fantazji i pragnień badanego. Tu pojawiają się obawy, że wierny model dziecka w postaci seks-robota mógłby zadziałać wręcz odwrotnie do zamierzeń; zachęcić do zachowań seksualnych. Tego również nie da się potwierdzić, lub wykluczyć, bez odpowiednich badań.