Instalacja programów w Linuksach cz. 2

Dwa przykłady na dobry początek tygodnia.

Przykład drugi - instalacja Opery 11.10 na świeżym Ubuntu 11.04 z użyciem GDebi GDebi to instalator paczek w formacie .deb, stworzony dla środowiska graficznego Gnome. Jego użycie to mój ulubiony sposób instalacji ściągniętych paczek .deb (co i tak rzadko ma miejsce, bo samo ściąganie paczek jest niewygodne). Nie rozumiem, ani czemu nie jest już domyślnym narzędziem do tego celu, ani czemu w tej (i chyba nie tylko tej) wersji Ubuntu, GDebi trzeba sobie doinstalować. Jak to zrobić? O tym będzie jeden z kolejnych odcinków - cóż, serial ten ma nieliniową fabułę. ;)

O ściąganiu paczki z Operą pisałem poprzednio, idziemy dalej.

1. Klikamy prawym klawiszem myszy na pliku .deb i wybieramy stosowną opcję: "Instalator pakietów GDebi", "Otwórz za pomocą Instalator pakietów GDebi", czy jakoś tak. Otworzy się GDebi (obrazek 1.).

2. Naciskamy "Zainstaluj pakiet". Pojawi się okno z prośbą o podanie hasła (i ewentualnie ostrzeżeniem, że ręcznie należy instalować tylko paczki z pewnych źródeł). Podajemy i zatwierdzamy hasło. GDebi uruchamia się raz jeszcze, ale teraz na prawach administratora i już automatycznie (bez ponownego klikania "Zainstaluj pakiet") przechodzi do instalacji. Pojawia się okno postępu instalacji (obrazek 2.). Można kliknąć na trójkąt obok "Terminal", aby rozwinąć podgląd i popatrzeć co tam w Matriksie słychać. Można też odhaczyć automatyczne zamknięcie okna po zakończeniu instalacji - co kto lubi.

3. Instalacja nie trwa długo. Po jej zakończeniu przycisk "Zainstaluj pakiet" zmieni nazwę na "Przeinstaluj pakiet" (obrazek 3.). Dalej robimy to, co w poprzednim odcinku - uruchamiamy Operę, akceptujemy licencję i używamy.

Podsumowanie - zbędne.

Przykład trzeci - konsolowa instalacja Opery 11.10 na dowolnym debianoidzie Przykład ten to po części kontynuacja wątku z mojego styczniowego wpisu pt. Linux: wiersz poleceń jak pasek adresu. Instalacja konsolowa, czyli teraz, zamiast klikać myszą, będziemy stukać w klawiaturę - wyższy poziom wtajemniczenia, a po pomyślnym przejściu - premia do lansu. A co to jest debianoid? Nazywam tak zbiór systemów, w skład którego wchodzą Debian, Ubuntu i wszelkie ich pochodne, miksy, remiksy, edycje itp., zwłaszcza Mint, na którego mam zamiar się przesiąść. Ściślej, debianoidem jest system, w którym są paczki .deb, jest Apt, Aptitude i Synaptic. Ale dla Zwykłego Użytkownika nie ma to znaczenia. Jest Ubuntu, jest Mint - jedziemy.

Punkt wyjścia: leżąca na pulpicie paczka z Operą.

1. Otwieramy terminal. Jak to zrobić? To już każdy sam musi wybrać. Na swoim obecnym systemie wysunąłbym Guake (przekonali mnie ). Dawniej, na świeżym Ubuntu, zaraz po instalacji, szukałbym aktywatora na górnym panelu lub w menu, w dziale Akcesoria, a w świeżym Ubuntu 11.04 - w menu na tym durnym panelu z lewej. :)

2. Jako że terminal uruchomił się zapewne w folderze domowym, a Opera leży na pulpicie, należy udać się w to drugie miejsce: [code]cd ~/Pulpit[/code] albo, jeśli system nie jest spolszczony, [code]cd ~/Desktop[/code] i Enter.

3. Przechodzimy do sedna: wpisujemy "sudo", bo programy instaluje administrator, dalej "dpkg", bo tak nazywa się narzędzie służące do instalacji z paczek .deb (co nawet widać po nazwie), dalej "-i", bo chcemy zainstalować (a nie zrobić co innego) i nazwę paczki (wystarczy kilka pierwszych liter, a potem tabulator - samo się domyśli co dalej dopisać). Wszystko razem wygląda tak:

sudo dpkg -i opera_11.10.2092_i386.deb

Zatwierdzamy Enterem. W konsoli pojawi się tekst podobny do tego:

Komputer trochę standardowo pomieli, a potem znów będzie czekał na polecenia. Można wtedy, bez klikania po menu, uruchomić Operę wpisując "opera". A dalej tak, jak w poprzednich przykładach.

Należy tu zaznaczyć, że tak przebiega konsolowa instalacja programu ze ściągniętej paczki .deb. Samo ściąganie wcale nie jest potrzebne, można użyć repozytorium, a wówczas instalacja wygląda zupełnie inaczej - ale to już temat na inny odcinek.

Następnym razem będzie znów Opera, ale tym razem w wersji dla hardkorów: z paczki .tar.bz2 - wedle tego, co zgłaszaliście w komentarzach. ;) Potem będzie o repozytoriach oraz instalatorach .bin.

PS. Widzieliście to: Instalacja drukarki na Ubuntu 11.04. Krok po kroku ? RaveStar to dopiero hardkor - umie zainstalować drukarkę!

Odcinek trzeci. Odcinek czwarty.