Vaio telenowela - odcinek 1653: klawiatura

Postanowiłem skorzystać z okazji, że są testy sprzętu Intela i popisać trochę o tak zwanym Ultrabooku. Może ktoś się nawet pomyli i da mi jakąś nagrodę. Albo i nie.

Nabyłem drogą długiej historii z naprawdę niesamowitymi zwrotami akcji, miłością, odrzuceniem i innymi rzeczami nowy laptop. Należy on do kategorii ultra i nie jest to nadużycie. Do tej pory nigdy nie szczędziłem na swój mobilny sprzęt – no może z wyjątkiem tej pierwszej Toshiby z Allegro. I tego drugiego Acera… ale przejdźmy do sedna. Brałem sprzęt wysokiej jakości, za który wolałem dopłacić, nawet jeśli miałem głodować przez dwa tygodnie. Wiedziałem, że zwróci mi się to z nawiązką. Ostatni mój nabytek HP ProBook 4320s przeżył 4 lata i jest wciąż w rewelacyjnej formie (choć bateria trzyma TYLKO godzinę). Miał on wiele fajnych funkcjonalności, ale też wiele wkurzających elementów. Nawet nie będę przytaczał tutaj moich ciągłych bojów z brudem w grilownicy nad klawiaturą, problemów z klikiem na touchpadzie i niedziałającej weryfikacji biometrycznej – czyli skanu odcisków palca.

Zakochałem się jednak w nim i nie bez powodu. Amamiya (jeśli dobrze pamiętacie tak się nazwa tenże laptop od HP) miał w sobie coś.

Nadszedł jednak czas zmian – zakupił nowego Sony Vaio Pro 13 cali… i teraz mógłbym pisać o nim wiele rzeczy. Włącznie z informacja jak to uleczył nieuleczalnego stwora. Jest jednak jedna rzecz, nad którą chce się pochylić w pierwszej kolejności. Bo pozostałe jego niesamowitości przedstawię następnym razem.

TAK!

Przez ostatnie parę lat panowała moda na pewien dosyć specyficzny kolor, który nosił wdzięczną nazwę Piano Black. Oj, widzę po waszych uśmiechach, że mieliście z nim wielokrotnie do czynienia. Kto wpadł na pomysł wykorzystywania go powszechnie? Nie wiem, ale zapewne smaży się w głębinach piekieł. Trend na szczęście powoli mija – pojawiają się aluminiowe obudowy, szczotkowane, matowe. Wciąż jednak ten kolor nawiedza nas w przedmiotach codziennego użytku (a takimi są laptopy) i straszy nas naszymi własnymi odciskami palców.

Szczytem wszystkiego były sytuacje gdy w niektórych modelach różnych marek: Piano Black – dobra, wiem, że to nie tylko kolor ale już nie wchodźmy w detale – pojawiał się między klawiszami, w które tak ochoczo bijemy naszymi palcami. Syf, nędza, kiła i ubóstwo. Inaczej nie można nazwać tego co potem działo się w przestrzeniach między poszczególnymi literkami. Wyglądało to strasznie już po 5 minutach używania, a użyteczność… jaka kurna użyteczność?

Oczywiście trend ten nie był ogólny. W recenzowanej ognyś Toshibie jest miły matowy plastik. W Samsungach z wyższej półki jest to, to samo aluminio/poliwęglano coś co na całej obudowie. A w Sony Vaio jest… a właśnie.

Ale serio, nie wkurzały by was te odciski?

Czy faktycznie jest to tak straszna rzecz, to kwestia dyskusyjna – ludziom może nie przeszkadzać, może to tylko ja jestem fanatykiem czystych klawiatur (no, w miarę czystych~). Estetyka jest pojęciem subiektywnym i coś co podoba się jednemu nie musi podobać się drugiemu. To jest wiedza powszechna. Nie mniej – gdy zobaczyłem przecudowne rozwiązanie które zafundowali mi Japończycy w moim nowym nabytku, na mej twarzy, samoistnie pojawił się szeroki jak banan uśmiech. Nie to, żeby Banan był szeroki ;) Przestrzeń między klawiszami jest obita matowym, materiałem przypominającym chropowatą powierzchnię tworzywa sztucznego - i bliżej mu do papierowej membrany głośnika niżeli do strasznego pianistycznego blacka. Miłe w dotyku i nie łapiące żadnych odcisków palców.

Można? Można!

Nazwijcie mnie nazistą klawiaturowym, ale korelacja tego jak pisze się na klawiszach i tego jak owe klawisze wyglądają podczas pracy jest niezwykle istotna w ocenie całego laptopa. Na co dzień nie narzeka się na jego prędkość, na jego fanaberie z odczytywaniem płyt, na to, że lewy klawisz przy touchpadzie działa tylko co drugi raz. Takie rzeczy wkurzają jedynie okazjonalnie – wtedy gdy coś trzeba pilnie zrobić, wtedy gdy chcemy delektować się muzyką. Z klawiaturą w mobilnym sprzęcie jest trochę inaczej. Bez niej laptop nie miał by sensu – gdyż stałby się tabletem. Na dodatek pokracznym ;) Jest to również element, który zaraz obok ekranu widzimy najczęściej i podobnie jak martwe piksele powoduje w nas największe bulwersacje. Sami dobrze wiecie jak to jest jak nie widać już literek, cz też jak jeden klawisz przestanie „fungować”. Niby da się z tym żyć, ale cóż to jest za życie.

Matowa powierzchnia między klawiszami wprowadzą więc pewną stabilność w mojej relacji z notebookiem, gdyż wiem, że nie będę musiał się martwić o ciągłe wycieranie, ciągłe ostrożne klikanie i ciągłe spojrzenia ludzi którym się wydaje, że jestem brudasem – bo widać odciski palców obok strzałek. Jaaaaaa!

Oczywiście nie byłbym sobą gdybym jednak nie wytknął paru wad. Bo sam materiał to jedno, ale wielkość to drugie. A tu niestety Sony popisało się zaledwie średnio. Rozumiem ogólną idee. Mieścimy się w 1KG i trzeba ograniczyć wszystko. Włącznie z klawiszami, gdyż każdy pewnie koło 2-3g waży. Strzałki np. są za małe i za blisko siebie (co już zauważył Pangrys w 11 calowym modelu i przykro mi to mówić, mój wcale lepiej nie prezentuje się w tej kwestii). A i brak osobnych Home, End i PgUpów to duża strata.

To jednak rzecz czysto subiektywna – jak i zresztą nienawiść do Piano Black.

Przyznaję jednak, bez zawahania, że czuje się naprawdę dopieszczony przez tegoż Vaio pod tym względem. I choć luba ma będzie zapewne robiła sobie żarty z tego stwierdzenia – to tak po prostu jest.

A resztę cudnych ficzerów tego laptopa – a jest ich trochę - opisze może niebawem.