Universal vs. Megaupload, drukowanie bez tuszu, X Factor dla programistów?
Musze przyznać, że miniony tydzień nie był szczególnie ciekawy. Poza wszechobecną świąteczną gorączką dzieje się niewiele. Ale jednak kilka wydarzeń przykuło moją uwagę, zwłaszcza pewna reklama.
Według RIAA strony typu Megaupload to zło wcielone, które zarabia na umożliwianiu użytkownikom przemycania nielegalnych materiałów. Nienawiść sięgnęła zenitu, kiedy prezesi firm fonograficznych zobaczyli nagrywających w ich studiach wykonawców w filmie promującym usługę. Zapewne dotarły do Czytelników informacje o tym, że film promujący ten portal został ocenzurowany na zlecenie wytworni Universal. To doskonały przykład demonstrujący niebezpieczeństwo płynące z aktów prawnych pokroju SOPA.
Podczas kiedy większość wytwórni zacisnęła zęby, Universal Music Group zabrał się za usuwanie filmu z Internetu. Megaupload oskarżył UMG o nadużycie i bezpodstawne wykorzystanie procedury. Jeszcze nie wiadomo jak się skończy sprawa, ale sytuacja zmusiła nawet Kimble'a Schmitza, znanego lepiej jako Kim Dotcom i założyciel Megaupload, do wypowiedzenia się w mediach pierwszy raz od 10 lat. Odniosłam wrażenie, że Kim ma w zanadrzu nie tylko film promocyjny, do którego nagrania zaangażowano wykonawców dużego kalibru. Niestety awantura z UMG skutecznie wszystko blokuje.
ZINK to skrót od zero ink. Firma istnieje od 2005 roku, ma w portfolio 180 przyznanych i oczekujących patentów, a na liście sukcesów ma produkcję nieużywających tuszu drukarek, oraz modułów drukujących do aparatów firmy Polaroid. Drukarki używają specjalnie przygotowanego papieru, który jest złożony z trzech warstw barwnych kryształów. Kryształy odpowiednio nagrzane w drukarce zamieniają białą kartkę w barwny obraz, który jest trwały, wodoodporny, elastyczny i idealnie nadaje się do drukowania zdjęć. Jedyne, czego mu brakuje, to popularność… ale to się może wkrótce zmienić. Firmie udało się zebrać 35 milionów dolarów na promocję, a do zarządu dołączą Mary Jeffries — była CEO Polaroida — i Ira Parker, który również zajmował w Polaroidzie wysokie stanowiska. ZINK przygotowuje się do popularyzacji drukowania bez tuszu, tonera i taśmy, co może postawić na głowie świat drukarek konsumenckich, którym obecnie rządzi HP i jego tusze. Osobiście nie mogę się doczekać momentu, kiedy będę mogła porównać zdjęcia drukowane na drukarce atramentowej z papierem ZINK.
Telewizja przyzwyczaiła mnie do programów rozrywkowych, w których ludzie konkurują tańcząc i śpiewając, gotując i próbując przetrwać w grupie w zamkniętym domu, ładnie wyglądając lub robiąc z siebie pośmiewisko. I oczywiście zdobyć sławę, pieniądze, nagrać płytę, zagrać w serialu i tak dalej. A co z rzeczami, których nie da się pokazać gawiedzi przed kamerą — zdolnościami matematycznymi, programowaniem i optymalizacją algorytmów? Najzdolniejsi programiści też mają swoje szanse i choć są mniej sławni, niż zwycięzcy X Factor, wcale nie muszą mniej zarabiać. Dobrym przykładem jest konkurs ogłoszony w 2009 roku przez Netflix. Zadaniem uczestników było udoskonalenie rekomendacji filmowych. Zwycięski algorytm jest odpowiedzialny za 60% wypożyczonych filmów, a jego autor otrzymał okrągły milion dolarów. Z kolei Heritage Provider Network, amerykańska firma medyczna, przygotowała 3 miliony dolarów dla autora algorytmu, który pozwoli zapobiec niepotrzebnej hospitalizacji pacjentów i tym samym obciąć koszty utrzymania szpitali.
Takie konkursy budzą do życia specjalne strony, na przykład Kaggle, na których można znaleźć listę wyzwań i nagród. I bardzo dobrze, bo dla zdolnego programisty jest to z pewnością lepsza metoda na promocję umiejętności, niż udawanie przed kamerami podczas kręcenia reality show. Takie wrażenie mam zwłaszcza po Beauty and the geek, który specjalizował się w konfrontowaniu ponadprzeciętnie inteligentnych mężczyzn i niezwykle pięknych kobiet. Mózgi ich uczestników są warte dużo więcej, niż można zarobić na tego typu programie.