Mamy 2013 rok. Wszystko opiera się na technologii – komunikacja, bankowość, informacja. A nikt z nas nie wie, w jaki sposób czytać kod lub programować — nawet jeśli znany skądinąd will.i.am nieco przesadził, trudno nie dostrzec w jego słowach ziarenka prawdy. Komputery w różnej postaci stały się tak powszechne, że można trafić na nie w dosłownie każdym miejscu. Na przystanku prosta maszyna wyświetla, kiedy nadjedzie spóźniony tramwaj, aksamitny głos kobiety w samochodzie przypomina o niezapiętych pasach, a bramę wjazdową do domu otwiera odpowiednio zaprogramowane Raspberry Pi w jakimś zgrabnym, wodoodpornym pudełeczku. Kolejne startupy, do założenia których wystarczy dobry pomysł i odrobina pieniędzy, falami zalewają Internet, próbując maksymalnie uprościć nasze życie. Przeciętny zjadacz chleba już dawno temu przestał zaprzątać sobie głowę próbą zrozumienia, jak to działa, bo wiedza we wszystkich dziedzinach naszego życia stała się tak rozległa i dogłębna, że nie sposób objąć rozumem każdej z nich. Programowanie? A kto by miał na to czas poza garstką zarośniętych geeków w kraciastych koszulach, którzy spod okularów o grubości denek od słoików spoglądają mętnym wzrokiem na jarzący się wyświetlacz?
Stereotyp uwieczniony przy pomocy znanego większości osób mema pokutuje każdego dnia. W tej sytuacji ciężko przekonać ludzi do tego, że programowanie wcale nie musi być drogą przez mękę, na którą decydują się tylko skazani na samotność single. Przeciwnie – nauka kodowania może być przyjemna i sprawiać sporo frajdy, kiedy coś, co jeszcze chwilę temu było zaledwie kilkoma linijkami zawiłych ciągów znaków, teraz potrafi wykonywać prostą czynność. Wystarczy tylko nie rzucać się od razu na głęboką wodę, a zamiast tego wybrać jakiś łatwy do nauczenia język. Co więcej, do poznania podstaw nie trzeba wydać ani grosza – w Internecie jest tak dużo darmowych kursów, że można przebierać w nich do woli. Jedyne, czego trzeba, to trochę wolnego czasu, wygodne krzesło i nieco samozaparcia, bo początki zazwyczaj nie są łatwe.
What Most Schools Don't Teach
Pod koniec ubiegłego roku pojawiła się wiadomość o tym, że dzieci w Estonii będą uczyć się programowania już w wieku siedmiu lat. W Waszych komentarzach nie brakowało stwierdzeń, że jednym z największych problemów w obecnej chwili są nauczyciele, którzy próbują przekazać wiedzę, samemu nie mając do tego odpowiednich kompetencji. Nie mnie oceniać, czy tak jest w rzeczywistości – ale nawet jeśli to prawda, nie można wszystkiego zrzucać na złą kadrę. Moja nauczycielka w liceum ciągle powtarzała, że ona nas całej historii nie nauczy, ale spróbuje zachęcić do jej samodzielnego poznawania. I to, według mnie, jest najlepsze podejście – nie zmuszać do bezrozumnego wkuwania, by potem powtórzyć jak papuga, ale za to zaprosić do odkrywania otaczającego nas świata na własną rękę.
Ja sam, choć „komputerami” zajmuję się od ładnych kilku lat (ale też bez przesady, bo czasów Amigi, Commodore czy Pegasusa siłą rzeczy pamiętać nie mogę), dopiero niedawno zabrałem się za naukę programowania. Wybrałem niszowy język nie dlatego, żeby zbawiać świat, zarabiać przysłowiową kupę kasy czy z jakiegokolwiek przymusu. Po prostu odkryłem, że programowanie to takie „Lego dla zaawansowanych”, w którym z gotowych klocków mogę zbudować większą całość, o której ani mi, ani twórcom języka się nawet nie śniło. A kiedy dodamy do tego radość płynącą z aplikacji, która działa dokładnie tak, jak sobie zaplanowaliśmy, trudno porównać to do czegokolwiek innego.
Nie musisz być geniuszem, aby programować. Wystarczy tylko przekonać się i wpisać te kilka tajemniczych linijek, dzięki którym komputer zawoła (choć nie dosłownie): Hello world!
