Mały eksperyment. Podaj szybko 3 liczby losowe w zakresie od 1 do 10.

Zrób to zanim przejdziesz dalej proszę. To nie zaboli i nie będzie totalnie głupie. 

Nie, nie wpisuj w komentarzu. Potrzebne nam to jest do pewnych obserwacji. Śmiało możesz też spytać kilku innych osób i zobaczyć efekty.

To tylko prosty eksperyment, ale być może już uda nam się coś zaobserwować.

Mamy to? 

Prawdopodobieństwo że podałeś 1, 1 , 1 jest dokładnie takie samo jak każdej innej sekwencji, natomiast

Wyobraź sobie taką hipotetyczną sytuację. Potrzebujesz aby ktoś pomalował twoją ścianę na biało i chcesz zamówić do tego fachowca. Dzwonisz na pierwsze lepsze ogłoszenie i zjawia się facet na oględziny. Mówi tak: “No... To ja bym tu użył nowej farby od ‘microcolors’. Jej jeszcze nie wypuścili oficjalnie na rynek, ale już ją można dostać. Podobno super się nią maluje. Kolega już raz pomalował i było ok. Tylko wyjdzie trochę drożej bo to specjalne rozpylacze trzeba dokupić. A... no i nie ma białej. Będzie lekko różowa, ale to lepiej, bo to warstwa zabezpieczająca przed parą.

Średnio otrzymuje około 300 powiadomień dziennie, odblokowuje telefon około 50 razy, a bywa i znacznie więcej. Telefon jest ze mną praktycznie cały czas w kieszeni i bez niego czuję się nieswojo. Czy powinienem się obawiać? Czy zainstalować jedną z tych cudownych aplikacji, które pomogą mi odłożyć telefon?

Myślę że nie i zaraz opowiem wam dlaczego.

Wszędzie słychać o FOMO ( fear of missing out - lęk przed ominięciem czegoś.

Jakiś czas temu zrobiłem maleńką grę dla mojego syna Filipa do nauki literek. 

Literaki, to prosta gra w której dziecko ma kliknąć na klawiaturze literkę, którą usłyszy. 

Cóż... czas leci... Filip jest już w drugiej klasie, a teraz literek uczy się mój młodszy syn Marcinek. W związku z czym skolonowałem stare repozytorium z githuba, i wrzuciłem grę jeszcze raz. Ale przy okazji poprawiłem nagrany alfabet, bo tamten był do niczego. 

Instrukcja: Enter - pokazuje literkę ( i odejmuje ileś tam punktów) Spacja  - Powtarza literkę

Angular 1,5 a następnie 2.0 wprowadził do swojego frameworka koncepcję komponentów. Od tego czasu koncepcja ta mocno weszła w codzienne życie developerów frontendowych. Ja się do takich nie zaliczam, ale coś tam czasem "na froncie" robię i jest pewna rzecz, która irytowała mnie od zawsze.

Kiedy tworzymy komponent, robimy to w ten sposób, żeby był on możliwie generyczny i autonomiczny.

Przyszedł czas, żeby porozmawiać chwilę o konfiguracji webpacka.

Zakłądam że czytelnik zna javascript, oraz wie, czym jest node.js, potrafi korzystać z NPM i wie, czym jest plik package.json.

Poprzednim razem powiedzieliśmy sobie trochę o zaletach korzystania z webpacka. Ściągając nasz projekt startowy, możemy zobaczyć JAK to działa. Nie wiemy tylko DLACZEGO to działa.

Pora odpowiedzieć sobie na to pytanie.

W poprzednim wpisie podejmowaliśmy parę decyzji, dotyczących naszego wyimaginowanego projektu frontendowego. Dziś, umotywuję jedną z nich.

Bez zbędnych ceregieli, opisywania historii, wstępów i upiększeń. Przejdźmy do rzeczy. Co będziemy robić poprzez webpacka

• Zarządzanie zależnościami
• Budowanie paczki docelowej
• Ładowanie obrazków , SASS-ów, fontów itd
• Transpilacja
• Serwer deweloperski i integracja z przeglądarkami

Podczas tworzenia wpisu nie powstał żaden nowy framework JS

Świat programowania frontendowego zmienia się w zatrważającym tempie. To, co było modne tydzień temu, dziś już trąci myszką, jest zdeprecjonowane i zastąpione przez coś nowego. Rozwój standardu Ecma, środowisko Node, czy narzędzia budowania, to tylko niektóre przykłady.

Nie zawsze trzeba ślepo podążać za trendami.